یک چند به خیره عمر بگذشت ...

ای زلف تو هر خمی کمندی چشمت به کرشمه چشم‌بنــــدی

مخـــــــــرام بدین صفت مبادا کز چشم بدت رسد گزنــــــدی

ای آینه ایمنــــــــــی که ناگاه در تو رسد آه دردمنــــــــــــدی

یا چهره بپوش یا بسوزان بر روی چو آتشست سپنــــــــدی

دیوانه‌ی عشقت ای پریروی عاقل نشود به هیچ پنـــــــــــدی

تلخست دهان عیشم از صبر ای تنگ شکر بیار قنــــــــــدی

ای سرو به قامتش چه مانی؟ زیباست ولی نه هر بلنـــــــدی

گریم به امید و دشمنانم بر گریه زنند ریشــــــــــــــــــــخندی

کاجی ز درم درآمدی دوست تا دیده‌ی دشمنان بـــــــــــکندی

یارب چه شدی اگر به رحمت باری سوی ما نظر فـــکندی؟

یک چند به خیره عمر بگذشت من بعد بر آن سرم که چنـدی

بنشینم و صــبــــــــــر پیش گیرم، دنباله‌ی کار خویش گیـرم

- سعدي

.

دگربار ...

دل در گره زلف تو بســــتیم دگر بار

وز هر دو جهان مهر گسستیم دگربار

جام دو جهان پر ز می عشق تو دیدیـم

خوردیم می و جــــام شکستیم دگــربار

شاید که دگــر نعره‌ی مستانه برآریـــم

کز جام می عشــــق تو مستیم دگـــربار

المنة لله که پس از محنت بســــــــــــیار

با تو نفســــی خوش بنشستیم دگـــربار

چون طره‌ی تو شیفته‌ی روی تو گشتیم

هیهات! که خورشید پرستیم دگـــــربار

ما ترک مراد دل خودکـــــــــــام گرفتیم

تا هرچه کند دوست خوشـــستیم دگربار

با عشق تو ما راه خــــــــرابات گرفتیم

از صومعه و زهد برستیم دگــــــــربار

در بنـــــــدگی زلف چلیپات بمانــــــدیم

زنار هم از زلف تو بســـتیم دگـــــربار

- فخرالدين عراقي

.