ای زلف تو هر خمی کمندی چشمت به کرشمه چشم‌بنــــدی
مخـــــــــرام بدین صفت مبادا کز چشم بدت رسد گزنــــــدی
ای آینه ایمنــــــــــی که ناگاه در تو رسد آه دردمنــــــــــــدی
یا چهره بپوش یا بسوزان بر روی چو آتشست سپنــــــــدی
دیوانه‌ی عشقت ای پریروی عاقل نشود به هیچ پنـــــــــــدی
تلخست دهان عیشم از صبر ای تنگ شکر بیار قنــــــــــدی
ای سرو به قامتش چه مانی؟ زیباست ولی نه هر بلنـــــــدی
گریم به امید و دشمنانم بر گریه زنند ریشــــــــــــــــــــخندی
کاجی ز درم درآمدی دوست تا دیده‌ی دشمنان بـــــــــــکندی
یارب چه شدی اگر به رحمت باری سوی ما نظر فـــکندی؟
یک چند به خیره عمر بگذشت من بعد بر آن سرم که چنـدی
بنشینم و صــبــــــــــر پیش گیرم، دنباله‌ی کار خویش گیـرم
- سعدي
.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر